Het domme misverstand
Het lukt mij zonder moeiteom cynisch te doen
over mijn eigen onderschatting
omdat ik mijn kwaliteiten negeer.
Eigenlijk ben ik diep in mijn binnenste
de kampioen van de vastgeroeste romantiek
en de onderhuidse tederheid.
Niemand reikt tot aan mijn ziel
en het lijkt alsof ik het ook
met niemand meer wil delen.
Ik kan mij vergissen, wie weet?
misschien ben ik alleen maar als een kat
met een hoop geveinsde onverschilligheid.
Ik ben alleszins opgevoed
met een aanrakingsfobie
alsof men mij als kind
voor gevoelsuitingen heeft willen behoeden.
Maar... vergis u niet;
ik hou van strelen en lichaamsgeuren
en zou veel warmte kunnen delen,
eindeloos en onvoorwaardelijk.
Als ik er niet meer zal zijn
laat ik hoogstens enkele sporen na,
want dan ben ik eindelijk zoals ik was
en heb bereikt wat ik ooit had willen zijn:
een eenvoudige herinnering.